روزای سرد

تو ذهنم هزار هزار نوشته ی بی سرانجام هست.نوشته ها و داستانهایی که نیاز به تمرین دارند و دوست دارند به روی صفحه نوشته بشن.اینقدر تو این دو سه روز که ذهنم درگیر بوده دوست داشته به یه آرامشی از نوشتن و خوندن برسه.به زور گروهی که با بچه ها داریم خوندن هفته ای یک داستان رو انجام میدم ولی نوشتن اصلا و ابدا...حتی اون دو داستان هم که تو ذهنم بود و نوشتم چند هفته قبل،حس میکنم اصلا خوب نیس و نیاز به تمرین بیشتر و بازنویسی بیشتری داره.اومدم اینجا که شاید با خودم مکالمه و مکاتبه داشته باشم تا بتونم ذهنمو از آلودگی های فکر باز کنم...بتونم کمی از حس های نهفته و بهم ریخته دور بشم .هرچند تو این چند ماهه خیلی سعی کردم که اینطور باشم.اما نشده.حتی سفر و رفت آمد های جدید یا مکاتبه های پی در پی با همه آدم های شبیه به جنس خودم نتونسته منو از چیزی که تو ذهنمه دور کنه.تمام وجودمو بهم ریخته و منو نمیتونم سرپا بایستم و برای خودم تلاش کنم.چرا بودن بعضی از آدمها اینقدر تو رو بهم می ریزه؟چرا بودنشون رو نمیتونی فراموش کنی و میدونی هزار هزار فرسخ اونورترن؟در واقع میدونی بهت هیچ ربطی نداره و هیچ جای زندگی تو نیست ولی بازم خودتو ذهنتو دلتو می سپاری دست باد و میفرستیش بره همونجا که هزار فرسخ دوره و بعد با یه کیسه ی پر آب سنگین میاد تو گلوت و هی برای خفه کردنت بهت فشار وارد میکنه.هیچ راهی جز سکوت نداری،یا اینکه در نهایت چشاتو تَر کنی و یا بعدش خیلی هنرمند باشی خودتو وادار به کار کردن کنی.کاری چه دوست داشتنی باشه و چه متنفر ...چقدر چنگ میزند...مدام چنگ میزند و می کشد توی صورتم هر چه بود ...از حال تا به گذشته...بی ربط بودنم را با ناخن های تیزش نقش می اندازد و روایت میکند تو هیچ ربطی به من نداری.تو هیچ چیزی نیست روزای سرد...

تماما بریده ام...برشی از ستون فقرات تا اعماق زمین.همراه با گدازه های درونی اش...سوخته ام همراه روزها...سوختنی از جنس پاییز و زمستان روزای سرد...

دلتنگ لحظه هام...لحظه هایی که فکر میکنم هیچوقت بر نمیگردن.

دلتنگ اینم همه حس های خوبمو براش خرج کنم

اما اون چی؟

دلتنگ کیه؟چیه؟

میدونم حال نداره من پیام بدم و هزارتا چیز دیگه که فکر میکنم همیشه گفته و الانم میگه،اما با همه ی سر شکستگی ها بازم میرم سراغش ،چرا نمیدونم؟؟؟!!!

روزای سرد...